این شعرِ معروفِ اکبر جعفری ملایری از اولین بستنی‌سازهای ایرانی هست که با نام اکبر مشتری شناخته می‌شود. 

رفاقت اکبر مشتی با شخصی به نام محمد ریش، داستان اولین بستنی فروشی ایران را رقم زده است. محمد ریش رابطه دوستانه‌ای با یک آشپز در دربار قاجار داشته است که بستنی زدن را در فرانسه یاد گرفته است. وقتی آشپز از دربار بیرون می‌شود با آمدنش به محله آب منگل، بستنی‌سازی را هم به محمد ریش و اکبر مشتی یاد می‌دهد. پس از این، دو دوست در محله خیابان ری در سال ۱۳۲۰ یک بستنی‌فروشی راه می‌اندازند، اما محمد ریش بعد از دو سال از این شراکت کنار می‌کشد و نام اکبرمشتی بر روی بستنی‌فروشی می‌ماند.

 

اکبر مشتی به دلیل این‌که در آن زمان یخچال وجود نداشته است، به اجبار زمستان‌ها را در کوه‌های اطراف تهران به دنبال تهیه یخ می‌گذراند. و در تابستان‌ها نیز از یخچال طبیعی استفاده می‌کرد. او به بستنی‌ها سرشیر، گلاب و زعفران اضافه می‌کرد تا به سلیقه‌ی ایرانی‌ها نزدیک شود!

 

 

پس از چندی آوازه اکبر مشتی آنقدر در همه جا پیچیده می‌شود که حتی در سالگرد مشروطه مغازه او تعطیل شده و همه بستنی‌ها در اختیار مجلس گذاشته می‌شد. و نهایتا اکبرمشتی در نود و دو سالگی فوت می‌کند و اکثر روزنامه‌های خارجی درباره‌ او می‌نویسند. پس از او بستنی فروشی اکبر مشتی توسط وارثش، محمد ملایری (محمد مشتی) اداره می‌شد که در کودکی شاگرد اکبر مشتی بود. اما اکنون این بستنی فروشی به خاطره‌ها پیوسته است و جای خود را در میدان تجریش به مغازه لقمه کبابی داده است.